خصوصیات و روش نگهداری از نژاد کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل

کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل یه نژاد نسبتاً جدیده که کمتر از یک قرن پیش متولد شد اما نسخۀ اولیۀ این نژاد، اسپانیل عروسکیه که قرن‌ها یار و همدم اشراف بود. کاوالیر از نسل همون اسپانیل عروسکیه که در نقاشی‌های قرن 16، 17 و 18 توسط هنرمندان معروف، مثل ون دایک و گینزبورو، به تصویر کشیده شد. اسپانیل در این نقاشی‌ها سر صاف، گوش‌های تیز و پوزۀ بلند داره.
اسپانیل عروسکی نژاد مورد علاقۀ خاندان اشرافی در انگلیس بود. ماری، ملکۀ اسکاتلند، یه اسپانیل عروسکی داشت که تا پای گیوتین همراهیش کرد. نوه و نتیجۀ ملکه ماری، به ترتیب چارلز اول و دوم، هم عاشق این نژاد بودن و اسم خودشون رو روی اسپانیل عروسکی گذاشتن. گفته می‌شه پادشاه چارلز دوم، که از سال 1660 تا 1685 حکومت کرد، هر جا می‌رفت دست کم دو یا سه اسپانیل عروسکی همراهش بود. حتی دستور داد ورود اسپانیل به مکان‌های عمومی، از جمله مجلس، آزاد بشه.
بعد از مرگ چارلز دوم، محبوبیت کینگ چارلز اسپانیل کاهش پیدا کرد و پاگ‌ها و بقیۀ سگ های پوزه کوتاه به نورچشمی اشراف تبدیل شدن. کینگ چارلز اسپانیل با این نژادها جفت خورد و انواع مختلف اسپانیل، مثل پوزه کوتاه و سرگنبدی، ظاهر شد. مقر کینگ چارلز اسپانیل‌های مورد علاقۀ پادشاه چارلز در کاخ بلنهایم، یعنی عمارت روستایی دوک‌های مارلبرو، حفظ شد. در اینجا، گونۀ قرمز و سفید اسپانیل عروسکی پرورش داده می‌شد. به همین دلیل، امروزه به کاوالیرهای قرمز و سفید، بلنهایم گفته می‌شه. در اون زمان، هنوز خبری از مسابقات نمایشی و تعیین استاندارد نبود و به همین خاطر، دوک‌های مارلبرو اسپانیل عروسکی رو در انواع و اندازه‌های مختلف پرورش می‌دادن.
اما در اواسط قرن 19، پرورش‌دهندگان انگلیسی مسابقات زیبایی برگزار کردن تا نژادهای مختلف سگ اصلاح بشه. در اون زمان، اسپانیل عروسکی با ویژگی‌های زیر مورد قبول بود: صورت صاف، بیرون‌زدگی فک، جمجمۀ گنبدی و چشم‌های گرد و درشت. اون دسته از کینگ چارلز اسپانیل‌ها که در نقاشی‌های قرون قبل ثبت شده بودن، تقریباً منقرض شدن.
در دهۀ 20، یه شخصیت آمریکایی به اسم راسول الدریج در انگلیس دنبال همون اسپانیل‌های عروسکی می‌گشت که شبیه به تصویر نقاشی‌ها بود. بیشتر از پنج سال به گشتن ادامه داد و حتی وارد مسابقۀ زیبایی کرافت شد و انجمن سگ ها رو متقاعد کرد تا به بهترین سگ های نژاد اسپانیل که شبیه به سگ های دوران حکومت چارلز دوم بودن، 25 پوند استرلینگ جایزه بده (که در اون زمان پول زیادی بود). پیشنهاد الدریج تا پنج سال سر جاش بود. در سال 1928، دوشیزه ماستین واکر سگی به نام پسر آن رو وارد مسابقه کرد و 25 پوند بهش تعلق گرفت اما متأسفانه، راسول الدریج درست یک ماه قبل از مسابقه فوت کرد و این روز رو ندید.
از این جا بود که دوباره محبوبیت این نژاد بالا رفت و انجمن اسپانیل عروسکی شکل گرفت. برای این نژاد، اسم کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل انتخاب شد تا با کینگ چارلز اسپانیل پوزه صاف (که در آمریکا بهش اسپانیل عروسکی انگلیس می‌گن) اشتباه گرفته نشه. اولین جلسۀ این انجمن در سال 1928 و در روز دوم کرافت برگزار و چند استاندارد برای ظاهر این نژاد در نظر گرفته شد. پسر آن به عنوان نمونۀ بارز این نژاد معرفی شد و اعضای انجمن تمام نقاشی‌های قدیمی که تصویر این سگ های عروسکی روی اون‌ها نقش بسته بود رو جمع‌آوری کردن.
اعضای انجمن از همون روز اول توافق کردن که کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل باید تا جای ممکن ظاهر طبیعی خودش رو حفظ کنه. یعنی اگه کسی می‌خواد این سگ رو وارد مسابقۀ زیبایی کنه، نباید به موهاش دست بزنه. انجمن سگ ها مایل نبود این نژاد جدید رو به رسمیت بشناسه اما بالاخره بعد از سال‌ها تلاش بی‌وقفۀ پرورش‌دهنده‌ها، کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل در سال 1945 به عنوان یه نژاد مستقل به رسمیت شناخته شد.
در دهۀ 40، دو کاوالیر نر (به نام‌های رابرول از ورن و برتی از روکرینوک) از انگلیس به آمریکا وارد شد اما حضور و ظهور واقعی کاوالیر در آمریکا در سال 1952 رقم خورد. در این سال، خانم (سالی) لیونز براون، که اهل کنتاکی بود، از دوست انگلیسی خودش به اسم لیدی ماری فوروود یه پاپی مشکی و قهوه‌ای ماده به نام سایک آو آیورث (سایک به معنی روح و آیورث هم اسم یه محله در انگلیسه) هدیه گرفت. بعد خانم براون متوجه شد نمی‌تونه از انجمن سگ های آمریکا برای این پاپی شناسنامه بگیره. پس شروع کرد به تماس گرفتن با کسانی که داخل آمریکا کاوالیر داشتن و در اون زمان، تعدادشون کمتر از دوازده نفر بود. در سال 1954، خانم براون انجمن کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل رو در آمریکا تأسیس کرد که به انجمن رسمی این نژاد تبدیل شد و تا بیش از 50 سال، تنها نهاد رسمی کاوالیرها در آمریکا بود. در این سال‌ها، اعضای انجمن با شناخت کامل این نژاد مخالف بودن و احساس می‌کردن اصرار روی قوانین اخلاقی مانع از پرورش تجاری و تبلیغاتی این نژاد می‌شه. اعضا نگران بودن که اگه همه نسبت به این نژاد باخبر بشن، محبوبیتش بالا می‌ره و دست پرورش‌دهندگانی می‌افته که استانداردها رو رعایت نمی‌کنن. بنابراین، وضعیت متفرقۀ انجمن سگ ها رو حفظ کردن تا اون دسته از اعضا که تمایل داشتن طبق قوانین، سگ‌شون رو وارد مسابقه کنن، به راحتی بتونن این کار رو انجام بدن.
در سال 1992، انجمن سگ های آمریکا از انجمن کاوالیر کینگ چارلز اسپانیل آمریکا دعوت کرد تا به انجمن مادر تبدیل بشه. اعضا با این پیشنهاد مخالفت کردن. گروه کوچکی از اعضا انجمن خودشون رو تأسیس کردن و تقاضا دادن تا به عنوان انجمن مادر به رسمیت شناخته بشن. با تقاضا موافقت شد و انجمن سگ های آمریکا در مارس 1995 این نژاد رو به رسمیت شناخت. انجمن اول هنوز به عنوان یک نهاد مستقل بر سر کاره اما انجمن دوم در آمریکا به عنوان نهاد مادر شناخته می‌شه.