بهترین غذا برای سگ های با معده حساس و مشکلات گوارشی
16 آبان 1403
پامرانین یه نژاد کوچولو از منطقۀ پومرانی در اروپاست که به جثۀ جمع و جور، موی پشمالو و پرپشت، هشیار و پرانرژی بودن معروفه. این نژاد، که از خانوادۀ اشپیتزهاست، خیلی پرانرژی و باهوش و در اغلب موارد با اعتماد به نفس و کنجکاوه. برای همین، همدم خوبی برای ما آدم‌هاست. نژاد پامرانین در رنگ‌های مختلف دیده می‌شه و موی بدنش به پیرایش منظم احتیاج داره تا درخشش خودش رو حفظ کنه. پامرانین یه حیوان خانگی بامحبت و وفاداره اما به خاطر جثۀ ریزه میزه‌ای که داره، باید با دقت و ملایمت باهاش رفتار کنین و مخصوصاً کنار بچه‌ها و در مقابل سایر حیوانات بزرگ ازش مراقبت کنین. در ادامه با خصوصیات و روش نگهداری از نژاد پامرانین بیشتر آشنا می‌شین.
پامرانین با کلماتی مثل نترس، سرزنده و با اراده توصیف می‌شه. این سگ های کوچولو به طور غریزی نسبت به همه چیز توی این دنیا کنجکاو هستن و مشتاقن تا با محیط اطراف‌شون وارد تعامل بشن و چیزهای جدید کشف کنن. گوش به زنگ بودن، چشم‌های درخشان و گوش‌های نوک تیز دقیقاً همون چیزیه که ظاهر این نژاد رو جذاب و کنجکاو می‌کنه. پیشنهاد می‌کنیم مثل بقیۀ نژادها، از سن کم پامرها رو در معرض اجتماع قرار بدین.
نژاد پامرانین (که بهش Zwergspitz، اشپیتز کوتاه‌قامت، لولو یا پام هم می‌گن) فقط 1 الی 3 کیلوگرم وزن داره اما یه تگزاس پیش شخصیت بزرگ این نژاد سرزنده کم می‌آره! پامرانین کوچیک‌ترین عضو خانوادۀ اشپیتزه. نژاد ساموید، مالاموت آلاسکایی و الکهوند نروژی از دیگر اعضای این خانواده هستن. اسم نژاد پامرانین از استان پومرانی در آلمان گرفته شده.
محبوبیت این نژاد از زمانی شروع شد که ملکه ویکتوریا پامرانین‌های خودش‌و وارد مسابقۀ زیبایی کرد. پامرانین‌های بامزه، جسور و پشمالو خیلی باهوشن و به صاحب‌شون وفادارن. البته گول ظاهرش رو نخورین. این سگ های جسور و مستقل هر جور دلشون بخواد رفتار می‌کنن. نسبت به دنیای اطراف هشیار و کنجکاو هستن. متأسفانه، تصویری که این نژاد از جثۀ خودش تو ذهنش داره، با واقعیت جور در نمی‌آد. برای همین، گاهی خودش‌و به دردسر می‌ندازه و حتی با سگ های بزرگ‌تر درگیر می‌شه.
خوشبختانه، اگه به درستی آموزش ببینه و اجتماعی بشه، خیلی خوب با بقیۀ سگ ها و حیوانات کنار می‌آد. پامرانین سر سه‌گوش و گوش‌های نوک تیز داره. بعضی‌ها چهرۀ پامرانین رو به روباه تشبیه می‌کنن و دستۀ دیگه معتقدن کلمۀ «عروسک» بهتر روی چهرۀ این نژاد کوچولو و بامزه می‌شینه. چشم‌های سیاه و بادومی پامرانین از هوش، ذکاوت و کنجکاویِ زیاد می‌درخشه. پوزۀ پامرانین یا سیاهه یا همرنگ موی بدنش. دم بلند و پرپشت پامرانین تا روی کمر پخش می‌شه. این نژاد در رنگ‌های مختلف دیده می‌شه و رنگ‌های قرمز، نارنجی، سفید یا کرمی، کبود، قهوه‌ای یا مشکی از همه شایع‌تره.
معمولاً رنگ بدن پامرانین‌ها (چه سفید، مشکی و برنزه یا حتی نارنجی و شنی) خالصه و به ندرت پیش می‌آد که دورنگ باشه. بدن پامرانین با موی دولایه و پشمالو پوشیده شده و دور گردن و قفسۀ سینه طوق داره. شاید تو نگاه اول، نگهداری از این همه مو کار سختی به نظر بیاد اما در واقعیت، فقط کافیه هر روز موهاش رو شونه بزنین. صدای واق واق پامرانین، برخلاف جثۀ کوچیکش، خیلی بلنده و به عنوان سگ نگهبان عالیه.
اما گاهی وقت و زمان سرش نمی‌شه و دست از پارس برنمی‌داره. پس بهتره بهش آموزش بدین تا با گرفتن دستور، دست از پارس برداره. این نژاد برای افراد سالخورده و کسایی که سرشون شلوغه مناسبه چون زیاد به صاحبش وابسته نیست. برای زندگی تو آپارتمان و خونه‌های بدون حیاط هم مناسبه. همونطور که گفتیم، پامرانین خیلی ریزه میزه ست. پس اگه بچه کوچیک دارین، این نژاد برای شما مناسب نیست چون ممکنه سهواً بلایی سرش بیاد.
در کل، پامرانین‌ها باهوشن و زود آموزش می‌بینن اما تداوم و یه کوچولو سختگیری رمز موفقیته. اگه بهش نشون ندین که رئیس خونه کیه، با خیال راحت رو تخت ریاست می‌نشینه و حتی ممکنه بدقلق و پرخاشگر بشه. پامرانین‌ها بمب انرژی هستن و از پیاده‌روی لذت می‌برن. موقع پیاده‌روی، با اون پاهای کوچولو موچولو تندتند کنار شما راه می‌آن، سرشون‌و با غرور بالا می‌گیرن، با آدم‌های جدید آشنا می‌شن و بوها و مناظر جدید رو کشف می‌کنن. پامرانین‌ها در یادگیری حرکات سرعتی، فرمانبرداری، ردیابی و فلای بال خوب عمل می‌کنن. حتی گاهی از پامرانین‌ها برای کمک به افراد ناشنوا استفاده می‌شه. این نژاد به عنوان سگ درمان عالی ظاهر می‌شه و به آرامش و خوشحالی افراد پیر و بیمار در خانه‌های سالمندان و بیمارستان‌ها کمک می‌کنه. اگه دنبال یه رفیق فسقلی با یه شخصیت منحصر به فرد می‌گردین، شاید پامرانین دقیقاً همون چیزیه که بهش احتیاج دارین.
پامرانین‌ها در استان پومرانی از نژادهای باستانی اشپریتز در کشورهای قطب شمال به وجود اومدن. الکهوند نروژی، اسچیپرکی (شیپرکی)، اشپیتز آلمانی، اسکیموی آمریکایی، ساموید و بقیۀ اعضای خانوادۀ اشپیتز یا سگ های قطب شمال از نزدیک‌ترین اقوام پامرانین به شمار می‌آن و سر مثلثی، گوش‌های نوک تیز و پشمالو بودن جزو ویژگی‌های این خانواده است. وزن اولین پامرانین‌ها تا 13 کیلوگرم می‌رسید.
پامرانین از روز اول محبوب بود. خیلی از آدم‌های معروف صاحب پامرانین بودن. از جمله مارتین لوتر (که سگی از نژاد پامرانین به نام بلفرلین داشت و بارها در نوشته‌هاش از اون یاد کرده)، میکل آنژ (که هنگام نقاشی سقف کلیسای سیستین، سگش روی بالش ساتن نشسته بود و تماشاش می‌کرد)، نیوتون (که اسم سگش دایموند به معنی الماس بود و طبق روایت‌ها، خیلی از دست نوشته‌های نیوتون رو می‌جوید) و موتزارت (که اسم سگش پیمپرل بود و موتزارت یکی از قطعات خودش رو به اون تقدیم کرده). در سال 1761، سوفی شارلوت (شاهدخت 17 سالۀ مکلنبورگ-اشترلیتس، یعنی استان مجاور پومرانی) با شاهزادۀ انگلیس ازدواج کرد که بعدها به پادشاه جورج سوم تبدیل شد. سوفی یک جفت سگ سفید به نام‌های فیبی و مرکوری رو با خودش به انگلیس برد که بیش از 9 کیلو وزن داشتن. از اینجا، محبوبیت پامرانین به انگلیس هم سرایت پیدا کرد.
البته پامرانین در محفل اشراف محبوب بود و برای عموم مردم جذابیت نداشت اما در زمان حکومت نوۀ ملکه شارلوت، یعنی ملکه ویکتوریا، شرایط تغییر کرد. ملکه ویکتوریا به مدت 64 سال حاکم انگلیس بود و در این مدت، بیش از 15 نژاد مختلف سگ رو پرورش داد. مخصوصاً در اواخر عمر به نژاد پامرانین علاقه‌مند شد که اولین بار در سال 1888 با سفر به ایتالیا با اون آشنا شده بود. ملکه ویکتوریا در این سفر عاشق یه پامرانین شنی-قرمز به اسم مارکو شد که فقط 5 کیلو وزن داشت. گفته می‌شه بعدها همین سگ منبع الهامی شد تا پامرانین‌های کوچولوتر پرورش داده بشن.
مارکو به عنوان سگ ملکه وارد مسابقات زیبایی شد و افتخارات زیادی کسب کرد. ویکتوریا در همین سفر به فلورانس که مربوط به سال 1888 بود، سه تا پامرانین دیگه هم خرید و بعد از مارکو، معروف‌ترین پامرانین ویکتوریا ماده‌سگی به اسم ژینا بود که ایشون هم در مسابقات زیبایی لندن برنده شد. ویکتوریا به حدی عاشق سگ های پامرانین‌ش بود که حتی در بستر مرگ پامرانین مورد علاقه‌ش (به اسم توری) رو در آغوش داشت. علاقۀ ویکتوریا به پامرانین‌ها، مخصوصاً پامرانین‌های کوچولوتر، باعث شد عاشقان سگ در انگلیس به پرورش پامرانین‌های فسقلی رو بیارن. از اوایل قرن بیست تا دهۀ سی، بیشتر شرکت‌کنندگان مسابقۀ زیبایی کرافت پامرانین‌ها بودن.
در همین دوران، گونۀ استاندارد پامرانین به ثبت رسید. یعنی وزن این نژاد به وزن امروزی رسید و موهای پشمالوی پامرانین جزو ویژگی‌های بارزش قرار گرفت. به علاوه، پامرانین در رنگ‌های مختلف ظاهر شد. اولین پامرانین‌ها بیشتر سفید، مشکی، شکلاتی یا کبود بودن اما بعد از اینکه یه پامرانین نارنجی در دهۀ بیست برندۀ مسابقۀ زیبایی شد، طیف رنگ‌ها گسترس پیدا کرد. پامرانین در سراسر اقیانوس اطلس به محبوبیت رسید. در سال 1888، نام دیک به عنوان اولین پامرانین در شناسنامۀ رسمی انجمن سگ های آمریکا ثبت شد. در سال 1892، پامرانین برای اولین بار وارد مسابقۀ زیبایی سگ ها در نیویورک شد. این نژاد در اوایل قرن بیست توسط انجمن سگ های آمریکا به رسمیت شناخته شد و خیلی زود در آمریکا به محبوبیت رسید. در سال 1909، انجمن پامرانین آمریکا به عنوان شاخه‌ای از انجمن سگ های آمریکا به رسمیت شناخته شد و به عنوان انجمن مادر، محفل رسمی این نژاد شد. در اواسط قرن بیست، پامرانین یکی از محبوب‌ترین نژادهای سگ در آمریکا بود. امروز پامرانین از بین 155 نژاد و گونۀ مختلف که در انجمن سگ های آمریکا به ثبت رسیده، در رتبۀ چهاردهم قرار داره.
وضعیت سلامتی نژاد پامرانین
در کل، پامرانین نژاد سالمیه اما مثل همۀ نژادها، مستعد ابتلا به بعضی بیماری‌هاست. البته لزوماً همۀ پامرانین ها به این بیماری‌ها مبتلا نمی‌شن ولی اگه به فکر نگهداری از پامرانین هستین، بهتره به این نکات توجه کنین. اگه قصد خرید پاپی دارین، سراغ آدم معتبر برین و ازش بخواین با سند و مدرک بهتون نشون بده که پدر و مادر هر دو سالم هستن. اینطوری، خیال‌تون راحت می‌شه که وضعیت سلامتی سگ بررسی شده.
بعضی پامرانین ها به انواع آلرژن‌ها در محیط و غذا حساسیت دارن. اگه سگ شما مدام پنجه‌هاش رو می‌لیسه یا صورت خودش رو می‌ماله، احتمالاً به یه چیزی حساسیت داره. پس به دامپزشک مراجعه کنین.
بعضی پامرانین ها دچار صرع و تشنج می‌شن. در این شرایط، به دامپزشک مراجعه کنین.
پامرانین ها مستعد انواع مشکلات چشم، از جمله آب مروارید، خشکی چشم (خشکی قرنیه و ملتحمه) و مشکل مجرای اشک هستن. این مشکلات در سگ های بالغ ظاهر می‌شه و اگه درمان نشه، منجر به از دست رفتن بینایی می‌شه. در صورت مشاهدۀ قرمزی، زخم یا آبریزش شدید، با دامپزشک تماس بگیرین.
گاهی پامرانین ها دچار دیسپلازی لگن می‌شن. گفته می‌شه عوامل مختلف، نظیر ژنتیک، محیط و رژیم غذایی، در بروز بدشکلی مفصل لگن نقش دارن. اگه پامرانین به این وضعیت مبتلا بشه، برخلاف نژادهای بزرگ به جراحی احتیاج نداره و می‌تونه به زندگی سالم و عادی ادامه بده.
این بیماری مفصل لگن رو درگیر می‌کنه. بسیاری از نژادهای عروسکی مستعد ابتلا به این وضعیت هستن. در این بیماری، خون به استخوان ران نمی‌رسه و سر استخوان ران که به لگن متصله، متلاشی می‌شه. معمولاً اولین نشونه‌های لگ پرتس، شامل لنگیدن و آتروفی عضلات پا، از 4 تا 6 ماهگی ظاهر می‌شه. برای درمان این وضعیت، استخوان آسیب‌دیده به کمک جراحی برداشته می‌شه تا دیگه به لگن متصل نباشه. بعد از اینکه جای زخم جوش خورد، تبدیل به مفصل کاذب می‌شه و معمولاً پاپی بدون درد به زندگی ادامه می‌ده.
این مشکل در پامرانین ها شایعه. در این وضعیت، مفصل زانو (معمولاً پای عقب) از جا در می‌ره و باعث پادرد می‌شه. بعضی از سگ ها به خاطر این بیماری با محدودیت حرکت روبه‌رو می‌شن اما خیلی از سگ ها می‌تونن با همین وضعیت به یه زندگی نسبتاً نرمال ادامه بدن.
نای، هوا رو به ریه می‌فرسته و معمولاً به راحتی دچار فروپاشی می‌شه. شایع‌ترین علامت فروپاشی نای، سرفه‌های مزمن، خشک و زمخته که خیلی‌ها می‌گن شبیه به صدای غازه. سفت کشیدن قلاده حین پیاده‌روی در بروز این وضعیت نقش داره. پس به سگ‌تون یاد بدین درست کنار شما راه بیاد تا مجبور نباشین قلاده رو بکشین. یا می‌تونین به جای قلاده دور گردن، از قلادۀ کمری استفاده کنین. فروپاشی نای با دارو یا جراحی قابل درمانه.
پامرانین ها مستعد مشکل دندان و لثه هستن و ممکنه دندان‌هاشون خیلی زود لق شه و بیفته. پس بهداشت دهان و دندان رو جدی بگیرین و مرتب به دامپزشک مراجعه کنین تا دندان سگ‌تون‌و معاینه کنه.
پامرانین ها داخل خونه پر جنب و جوش و برای زندگی در آپارتمان یا خونه‌های بدون حیاط مناسبن. سطح فعالیت پامرانین متوسطه و از پیاده‌روی‌های کوتاه یا بازی در روز لذت می‌بره. این نژاد به طرز قابل توجهی پرانرژیه و از پیاده‌روی طولانی هم لذت می‌بره اما یادتون باشه خیلی ریزه میزه ست و به گرما حساسه. پامرانین عاشق بازیه و خیلی زود حوصله‌ش سر می‌ره، پس کلی اسباب‌بازی بهش بدین و مدام سرگرمش کنین. مخصوصاً از بازی‌ها و عروسک‌های چالشی خوشش می‌آد.
یکی از فعالیت‌های بامزه که هم برای شما و هم برای پامرانین باحاله اینه که بهش تردستی یاد بدین. پامرانین ها عاشق اینن که چیزهای جدید یاد بگیرن و دوست دارن مرکز توجه باشن، پس آموزش تردستی یه راه عالی برای برقراری ارتباط و در عین حال ورزش و تمرین ذهنه. بازۀ توجه این نژاد کوتاهه. پس باید جلسات تمرین کوتاه و جالب باشه. هر بار سگ‌تون کار درستی انجام داد، ازش تعریف کنین، بهش تشویقی بدین یا باهاش بازی کنین.
پامرانین به موی دولایه، ضخیم و منحصر به فردش می‌نازه. لایۀ زیرین نرم، پشمالو و ضخیمه و لایۀ بالا صاف، بلند و براق که زیر دست زمخته. موی بلند دور گردن و سینه شبیه طوقه و باعث می‌شه ظاهر پامرانین از چیزی که هست مغرورتر به نظر برسه. دم پامرانین یکی دیگه از ویژگی‌های منحصر به فرد این نژاده.
دم پشمالوی این نژاد تا روی کمرش پخش می‌شه. جالبه بدونین دم پامرانین از بدو تولد این شکلی نیست و چند ماه طول می‌کشه تا به این صورت دربیاد. یکی از مزایای پامرانین ها، تنوع رنگ و طرحه و به هر رنگی که فکر کنین دیده می‌شه (مثل سیاه، سیاه و برنزه، کبود، کبود و برنزه، شکلاتی، شکلاتی و برنزه، کرمی، کرم-شنی، نارنجی، نارنجی-شنی، قرمز، قرمز-شنی، شنی (موی سرسیاه روی پس زمینۀ نقره‌ای، طلایی، خاکستری، قهوه‌ای مایل به زرد یا قهوه‌ای)، راه راه (رگه‌های سیاه روی زمینۀ طلایی، قرمز یا نارنجی) و سفید).
به پامرانین سفید که روی بدنش رنگ‌های دیگه هم دیده می‌شه، «ابلق» می‌گن. ریزش موی این نژاد متوسطه. معمولاً پشم زیری نرها سالی یک بار می‌ریزه. پامرانین ماده (که عقیم نشده) وقتی فحل می‌شه، بعد از زایمان و در شرایطی که استرس داره، ریزش مو می‌گیره. برای اینکه پشم پامرانین به وسیله و لباس نچسبه، هفته‌ای دو بار با برس فلزی به موها شونه بزنین. اینطوری، چربی طبیعی پوست پخش می‌شه، پشم و پوست سالم می‌مونه و موها کدر یا ژولیده نمی‌شه. موها رو عمقی شونه بزنین تا پوست و پشم مرده بریزه.
برای شونه زدن موها، از سر شروع کنین و بعد پایان کار، موها رو به سمت جلو شونه بکشین تا سر جای خودش برگرده. بهتره هر چند وقت یک بار موهاش‌و کوتاه کنین تا تمیز و مرتب شه. مخصوصاً کوتاه کردن موی پا، دور صورت و گوش‌ها و دور مقعد خیلی مهمه. شما می‌تونین هر چقدر دلتون می‌خواد سگ‌تون‌و بشورین و حمام کنین و فرقی نداره هر روز باشه یا هر هفته اما یه شرط داره. اون هم اینکه از شامپو و نرم‌کنندۀ ملایم و مخصوص سگ ها استفاده کنین. اگه از این حمام تا حمام بعدی تنش بوی بد گرفت، به موهاش پودر بچه بزنین، چند دقیقه صبر کنین و بعد شونه بزنین. رعایت بهداشت دندان و مراقبت از ناخن‌ها هم خیلی مهمه. پامرانین مستعد مشکلات و بیماری دندانه. پس به این مسئله دقت کنین. بهتره حداقل هفته‌ای یک بار (و در بهترین حالت، هر روز) به دندان‌ها مسواک بزنین.
نژادهای کوچولو به ناخن‌های بلند احتیاج ندارن. از کجا بفهمیم ناخن بلند شده؟ به صدای راه رفتن سگ‌تون دقت کنین. اگه موقع راه رفتن ناخن‌هاش به زمین می‌خوره و تق تق صدا می‌ده، پس وقت کوتاه کردن ناخن رسیده. با کوتاه و مرتب نگه داشتن ناخن‌ها، خودتون و پاهای بخت برگشته‌تون‌و از زخم و زیل شدن نجات بدین چون وقتی پامرانین با هیجان بالا و پایین می‌پره تا به شما سلام بده، ناخواسته ناخن‌هاش‌و تو پای شما فرو می‌بره. از کوچیکی به مسواک زدن و معاینه عادتش بدین. مرتب پنجه‌ها و داخل دهن رو معاینه کنین (سگ ها روی پنجه‌هاشون حساسن). موقع پیرایش ازش تعریف کنین و بهش جایزه بدین تا به این شرایط عادت کنه و وقتی بزرگ‌تر شد، از معاینۀ دامپزشک و سالن آرایشگاه نترسه. همزمان، به جای زخم، جوش یا علامت عفونت مثل سرخی، ورم یا حساسیت پوست، بینی، دهن، چشم و پاها دقت کنین. گوش‌ها نباید بوی بد بده یا بیش از حد جرم داشته باشه. چشم سگ نباید قرمز باشه یا ترشح داشته باشه. با معاینۀ هفتگی می‌تونین به موقع مشکل رو تشخیص بدین.
اگه برای نگهداری و آموزش پامرانین ها نیاز به کمک دارین، این رو بدونین که متخصصین کایندول کنارتونن تا به راحتی بتونین یه سگ مودب، سالم و دوست داشتنی داشته باشین. فقط کافیه با ما تماس بگیرین و یا فرم مشاوره کایندول رو پر کنین.
اولین نفری باشین که دیدگاه خود را می نویسد.
