بهترین غذا برای سگ های با معده حساس و مشکلات گوارشی
16 آبان 1403
گلدن رتریور جزو سگ های باهوش و وفادار هستن و می‌تونن یه سگ عالی برای خانواده‌ها باشن. گلدن رتریور با اون شخصیت مهربون، موهای براق و لبخند جذاب، یکی از محبوب‌ترین نژادها در آمریکاست. در ادامه بیشتر درمورد زندگی با این سگ های مهرطلب توضیح می‌دیم.
گلدن رتریور یکی از محبوب‌ترین نژادهای سگ در آمریکاست و این محبوبیت بی‌دلیل نیست. به لطف شخصیت مهربون و صبوری که داره، یه گزینۀ عالی برای خانواده‌هاست و همزمان، می‌تونه یه سگ کارگر عالی باشه چون باهوش و توانمنده. وزن این نژادِ خوش بنیه، که جثۀ متوسط داره، بین 25 تا 34 کیلوگرمه و معمولاً 10 تا 12 سال عمر می‌کنه. گلدن رتریور یه نژاد اجتماعی، قابل اعتماد، مهرطلب و تعلیم‌پذیره. برای همین، مخصوصاً برای خانواده‌هایی مناسبه که بچۀ خردسال دارن. اخلاق بچگونه و اون لبخند جذاب که امضای گلدن‌هاست، تا بزرگسالی همراه این نژاد می‌مونه.
گلدن رتریورها جزو دسته‌ی سگ های ورزشی هستن. پس خیلی فعالن و هر روز حداقل یک ساعت به ورزش احتیاج دارن. همونطور که از اسم این نژاد پیداست (رتریور به معنی بازیاب)، عاشق اینه که یه چیزی براش پرت کنین تا اون رو برای شما بیاره. به همین دلیل، به درد شکار می‌خوره و یه سگ خدمتکار ماهره. گلدن رتریورها عاشق غذا، دویدن، وقت گذروندن با صاحب و حتی مشارکت در مسابقات سرعتی و اطاعت هستن.
نژاد گلدن رتریور توسط دادلی میجوریبنکس (Dudley Marjoribanks)، اولین لرد توییدماوث (Tweedmouth)، در اواسط تا اواخر قرن نوزده متولد شد. یه زمان شایعه شده بود که گلدن رتریورها از نسل سگ های گله روسی هستن اما در واقع این نژاد در ارتفاعات اسکاتلند پرورش داده شد. میجوریبنکس به مدت 50 سال به پرورش این نژاد پرداخت تا بهترین سگ شکاری رو به وجود بیاره (چون عاشق شکار مرغابی بود). توییدماوث به یه نژاد از سگ نیاز داشت که با آب و هوای بارونی و پستی و بلندی‌های زمین سازگار باشه، پس «گلدن رتریور» رو با یه نژاد به اسم تویید واتر اسپانیل جفت انداخت که حالا منقرض شده. در ضمن، می‌خواست یه نژادی درست کنه که تو خونه خوش اخلاق و مودب باشه.
گلدن رتریور اولین بار در سال 1908 در مسابقۀ زیبایی بریتانیا به نمایش دراومد. در سال 1911، انجمن سگ های انگلیس (The Kennel Club in England) گلدن رتریور رو به عنوان یه نژاد مستقل به رسمیت شناخت. در اون زمان، این نژاد ذیل گروه «رتریور- طلایی یا بور» دسته‌بندی می‌شد. در سال 1920، اسم این نژاد به صورت رسمی به گلدن رتریور تغییر کرد. این نژاد حول و حوش سال 1910 از طریق کانادا وارد آمریکا شد و در سال 1932 توسط انجمن سگ های آمریکا (American Kennel Club) به رسمیت شناخته شد.
وزن گلدن رتریورهای نر در بزرگسالی به 30 الی 34 کیلوگرم و وزن ماده‌ها به 24 الی 30 کیلوگرم می‌رسه. رنگ بدن از طلایی روشن تا کرمی و طلایی تیره تا طلایی متغیره. بعضی از رتریورها چهارشونه و ستبر هستن و دستۀ دیگر، ظاهر ورزیده، لاغر و ورزشکار دارن. طبق استانداردهای انجمن سگ های آمریکا (AKC)، گلدن‌ها آهسته و قدرتمند راه می‌رن و به قول طرفداران این نژاد، دم پرمانندشون‌و با خوشحالی تکون می‌دن.
موهای این نژاد خیلی می‌ریزه. پس باید مرتب به موها شونه بزنین. در ارتفاعات اسکاتلند، گلدن رتریورها به عنوان سگ شکار و برای بازیابی مرغابی‌ها پرورش داده می‌شدن. به همین دلیل، موی بیرونی این نژاد پرپشته و آب رو به خودش جذب نمی‌کنه. موی زیری هم ضخیمه. ممکنه موی گلدن رتریورها مجعد یا صاف باشه. روی سینه، پشت پا و دم موهای پَرمانند دارن.
در کل، گلدن رتریورها اجتماعی، بازیگوش و مهربونن. در ضمن، صمیمی، باهوش و وفادارن. گلدن رتریورها یه نژاد خاص هستن چون برای خانواده‌ها حرف ندارن. اگه جنبۀ شخصیتی رو در نظر بگیریم، هیچ سگی به اندازۀ رتریورها مهربون، اجتماعی و مهرطلب نیست. پاپی رتریورها برای بازی با بچه‌ها تو حیاط عالی‌ان. اکثر رتریورها بعد از بلوغ، سربه‌راه و آروم می‌شن.
گلدن‌ها به عنوان سگ های بازیاب و کارگر پرورش داده شدن. پس پرانرژی هستن و به فعالیت بدنی احتیاج دارن. این نژاد برای آدم‌های فعال مناسبه و بهتره در طول روز یکی کنارش باشه تا باهاش وقت بگذرونه چون با تنهایی کنار نمی‌آد و بیش از حد عاشق صاحبشه.
گلدن‌ها طوری تربیت شدن تا به آدم‌ها کمک کنن. برای همین، مشتاقن که رضایت صاحب‌شون‌و جلب کنن و از این که بهشون مسئولیت بدین لذت می‌برن (مثلاً از سگ‌تون بخواین روزنامه رو برای شما بیاره یا بچه‌ها رو بیدار کنه). وقتی با گلدن‌ها بیرون می‌رین، اونقدر شاد و شنگول رفتار می‌کنن که توجه بقیه بهشون جلب می‌شه (اگه یه غریبه وارد خونه بشه، به جای بیرون کردن غریبه، بهش جای خوراکی‌ها رو نشون می‌دن!) گلدن رتریور به لطف شخصیت وفادار، باهوش و باثبات، به عنوان سگ خدمتکار عالی ظاهر می‌شه.
گلدن رتریور باید داخل خونه و کنار اعضای خانواده زندگی کنه. خودش رو عضوی از خانواده می‌دونه و باید مثل یکی از اعضای خانواده باهاش رفتار کنین. خوشبختانه، گلدن‌ها از سروصدا، جیغ و داد و جنب و جوش اذیت نمی‌شن و در مقابل بچه‌ها صبورن. اگه دلتون می‌خواد درباره‌ی ارتباط سگ ها با بچه ها بیشتر بدونین، حتما مقاله‌ی “چی کار کنم سگم از بچه‌ها خوشش بیاد؟” رو بخونین و اطلاعات‌تون رو بالا ببرین. نظر رتریورها درمورد زندگی با بقیۀ حیوانات خانگی اینه که: «هر چی بیشتر، بهتر». اگه به درستی به سگ‌تون آموزش بدین، با بقیۀ سگ ها، گربه‌ها، خرگوش‌ها و سایر حیوانات کنار می‌آد. گلدن رتریور از بازی تو حیاط حصارکشی شده لذت می‌بره. پس اگه حیاط ندارین یا تو آپارتمان زندگی می‌کنین، حتماً هر روز سگ‌تون رو به پیاده‌روی ببرین.
معمولاً گلدن رتریورها 10 تا 12 سال عمر می‌کنن. در کل رتریورها نژاد سالمی هستن اما در مقایسه با بقیۀ نژادها در معرض خطر دیسپلازی لگن و سرطان قرار دارن. مشکلاتی مثل دیسپلازی آرنج، آب مروارید، زوال تدریجی شبکیه، کم‌کاری تیروئید، اتساع و پیچ‌خوردگی معده (یا نفخ) و آلرژی هم در این نژاد دیده می‌شه اما شایع نیست. برای حفظ سلامت این نژاد، از معاینۀ منظم گوش‌ها و رعایت بهداشت دهان و دندان غافل نشین.
اگه قصد دارین گلدن رتریور بگیرین، بدونین که قراره یه رفیق وفادار نصیب‌تون بشه اما این رفیق وفادار خیلی ریزش مو داره. صاحب‌های این نژاد باید به دیدن موی سگ روی لباس و وسایل خونه عادت کنن چون موی ضخیم، دولایه و ضد آب داره که تو زمستون و تابستون ریزشش متوسط و تو فصل بهار و پاییز شدیده اما اگه هر روز به موها شونه بزنین، تو هم گره نمی‌خوره و موهای مرده از روی بدن برداشته می‌شه و دیگه روی وسایل نمی‌ریزه. حمام هم به این مسئله کمک می‌کنه و پیشنهاد می‌کنیم ماهی یک بار گلدن رتریور رو به حمام ببرین اما قبل از شونه کشیدن به موها، بدنش‌و کامل خشک کنین.
در ضمن، باید ماهی یک یا دو بار ناخن‌هاش رو کوتاه کنین. هر وقت صدای برخورد ناخن‌ها با زمین شنیده بشه، یعنی وقت کوتاهی رسیده. حداقل دو یا سه بار در هفته به دندان‌ها مسواک بزنین. از معاینۀ گوش غافل نشین. گوش گلدن رتریورها روی هم تا شده و محیط مناسب برای رشد قارچ و باکتری رو فراهم می‌کنه. حواس‌تون به قرمزی یا بوی بد گوش باشه و گوش‌ها رو با یه پنبۀ آغشته به شویندۀ ملایم و متعادل گوش تمیز کنین تا عفونت نگیره.
ورزش روزانه برای گلدن رتریورها ضروری‌ـه. حداقل یک ساعت در روز باید فعالیت بدنی شدید داشته باشه. شما می‌تونین این یک ساعت رو به چندبار پیاده‌روی یا بازی در روز تقسیم کنین. گلدن‌ها عاشق پیاده‌روی طولانی، دوچرخه‌سواری، کوهنوردی و شنا هستن. از شکار، آزمایش صحرایی و سایر ورزش‌های مربوط به سگ‌سانان (مثل حرکات سرعتی، اطاعت و ردیابی) لذت می‌برن.
اگه گلدن رتریور به اندازۀ کافی فعالیت بدنی نداشته باشه، دست به رفتارهای ناخوشایند، مثل کندن زمین و جویدن اشیاء، می‌زنه. چالش‌های ذهنی، مثل یاد گرفتن تردستی و بازی با پازل و معما، برای گلدن‌ها جذابه اما جای فعالیت بدنی رو نمی‌گیره. طی دو سال اول سر ورزش به گلدن رتریورها سخت نگیرین چون هنوز صفحات رشد کامل نشده. صبر کنین تا سگ‌تون بالغ بشه و بعد با هم به پیاده‌روی یا دویدن طولانی و طاقت‌فرسا برین. همیشه یادتون باشه با سگ‌تون روی چمن بدوین، نه آسفالت.
خیلی مهمه که از سن پایین گلدن رتریورها رو اجتماعی کنین. حتماً پاپی‌ها رو در معرض افراد، مکان‌ها و موقعیت‌های مختلف قرار بدین تا از کوچیکی به این شرایط عادت کنن.
شما، به عنوان صاحب، باید حجم غذای سگ‌تون رو کنترل کنین چون گلدن‌ها مستعد چاقی هستن. حجم غذای سگ‌تون رو اندازه بگیرین. روزی دو بار بهش غذا بدین و تموم روز غذا رو در دسترس سگ‌تون نذارین. برای اینکه بفهمین سگ‌تون اضافه وزن داره یا نه، به جثه‌ش نگاه کنین و به پهلوهاش دست بزنین. از بالا به سگ نگاه کنین. اگه سگ چاق نباشه، کمرش از بالا دیده می‌شه. بعد دست‌تون رو بذارین روی کمرش، انگشت شست‌تون‌و در امتداد ستون فقرات قرار بدین و انگشت‌ها رو به سمت پایین حرکت بدین. بدون نیاز به فشار، دنده‌هاش زیر دست‌تون می‌آد. اگه نتونستین دنده‌ها رو لمس کنین، یعنی سگ‌تون چاق شده. باید غذاش رو کم کنین و در عوض، بیشتر بهش ورزش بدین. در این زمینه با دامپزشک مشورت کنین.
اولین نفری باشین که دیدگاه خود را می نویسد.
